|
||||||||
““UNESCO Heritage Monument The Sydney Opera House sits alongside the Great Pyramids Of Egypt, Als 4-jarige raakt de zoon van een gitaarhandelaar, Joe Bonamassa, in de ban van Eric Clapton’s gitaarspel. Joe leert gitaar spelen en op zijn 11de treedt hij samen met B.B. King voor het eerst op. Daarna toert Bonamassa intensief met B.B. die hem de knepen van het vak leert. Op 14-jarige leeftijd ontmoet hij zanger/bassist Berry Oakley Jr. met wie hij, samen met Miles Davis' zoon Erin (drums), Robby Krieger's zoon Waylon (gitaar) en veteraan Lou Segreti (keys) de jeugdband Bloodline opricht. Bloodline bracht in 1994 één titelloos album en 2 singles (“Stone Cold Hearted” en “Dixie Peach”) uit. In 2000 debuteerde Bonamassa solo, met als producer Tom Dowd, met ‘A New Day Yesterday’. Daarna volgden achtereenvolgens ‘So It’s Like That’ [2002], ‘Blues Deluxe’ [2003], ‘Had To Cry Today’ [2004], ‘You And Me’ [2006], ‘Sloe Gin’ [2007] en ‘The Ballad of John Henry’ [2009] uit. Zowel ‘So It’s Like That’ als ‘You And Me’ belandden op de 1ste plaats in de Amerikaanse Billboard Blues Chart. Hierna bracht Bonamassa de DVD ‘Live From the Royal Albert Hall’ uit, met Eric Clapton als één van de “special guests”. In 2013 bracht hij de DVD ‘An Acoustic Evening At The Vienna Opera House’ uit. Daarna verschenen ‘Black Rock’ [2010], ‘Dust Bowl’ [2011] en ‘Driving Towards The Daylight’ [2012]. Hoewel blues rock het overheersende genre op dit album is, komen er in verschillende nummers ook andere muziekinvloeden voor. Tussendoor bracht Bonamassa in 2011 ‘Don’t Explain’ uit, waarop hij samenwerkt met de Amerikaanse zangeres Beth Hart. Op dit album staan 11 soul covers. Het vervolg op dit album was ‘Seesaw’ [2013], waarna ook getoerd werd. Begin 2013 bracht Bonamassa met zijn project Rock Candy Funk Party ‘We Want Groove’ uit, waarop hij de funk toer opging. In 2010 richtte Bonamassa (op initiatief van Kevin Shirley, Bonamassa's producer) samen met zanger/ bassist Glenn Hughes (Deep Purple, Black Sabbath), drummer Jason Bonham en keyboardspeler Derek Sherinian (Dream Theater) de supergroep Black Country Communion op. BCC bracht na de oprichting een titelloos album uit. In 2011 volgde een tweede album ‘2’. Een derde album ‘Afterglow’ verscheen in 2012. Met BCC maakte Bonamassa meer rockmuziek, dan hij op zijn albums als soloartiest deed. Bonamassa stond (als geboren NY’er) 2 avonden lang op het podium van het (uitverkochte) iconische en legendarische theater Radio City Music Hall. Hier traden ook al eerder Frank Sinatra, Ella Fitzgerald, Ray Charles, BB King, Bette Midler, Sting en… op. Het laatste album dat we hier van Bonamassa besproken was zijn dubbele live album ‘British Blues Explosion - Live’, waar hij op 14 tracks hommage brengt aan enkele (nog levende) Britse muziek veteranen, die hem qua stijl sterk beïnvloed hebben: Eric Clapton (*1945), Jeff Beck (*1944) en Jimmy Page (*1944). Zijn nieuwe album ‘Live at the Sydney Opera House’ werd, zoals uit de titel blijkt, in Australië opgenomen in 2016 in het Unesco Heritage Monument en wordt ook door Provogue uitgebracht. Zijn band bestond uit de 5 die ook vaak op zijn album spelen: drummer Anton Fig (Late Night with David Letterman), bassist Michael Rhodes, toetsenist Reese Wynas (Rock & Roll Hall of Fame, Stevie Ray Vaughan & Double Trouble), saxofonist Paulie Cerra & trompettist Lee Thornburg. De backings werden gezongen door Mahalia Barnes, Juanita Tippins & Gary Pinto. Van de 9 songs op de tracklist komen er 7 uit zijn laatste studio album ‘Blues of Desperation’, inclusief nieuwe, nog niet uitgegeven versies van de nummers. De 2 vreemde eenden in deze bijt zijn “Love Ain’t a Love Song” (‘Different Shades of Blue’ [2014]) en het George Terry nummer, “Mainline Florida” (‘British Blues Explosion - Live’ [2018]), dat Eric Clapton ook al in 1974 opnam. Voor de kopers van de dubbele LP is er de bonus track “Livin’ Easy”, het 8ste nummer uit zijn laatste album. Met het aanstekelige “This Train” opent Bonamassa die avond, heel geconcentreerd -zoals steeds- na de piano intro van Reese Wynans, zijn show. Met ”Mountain Climbing” gaat hij nog even op hetzelfde elan door, ”Drive” is rauw en sensueel en met “How Deep This River Runs” kiest Bonamassa in Sydney voor de meest hard rockende track. Ook nu weer is ”The Valley Runs Low” de wat “vreemde eend” in deze blues rock bijt. Deze akoestische Southern ballade is heel soulvol en Bonamassa’s zang, in combinatie met deze van Barnes, Tippins & Pinto fantastisch. Op “Blues of Desperation” speelt Bonamassa met duivelse effecten en in de afsluiter “No Place for the Lonely” krijgen we in de finale één van de meest verschroeiende licks van deze show te horen. Joe Bonamassa blijft ook in Sydney de gitarist met A-label, die de zaal zonder problemen in een mum van tijd in de greep heeft. Hij blijft boeien en heel inventief zoeken naar nieuwe dingen om ook down under van ieder nummer iets spannends te maken. “ In Sydney in the Opera House, Joe Bonamassa also remains the A-label guitarist, who has no trouble controling the venue in no time. He continues to fascinate and to look very inventively for new things, to make each song exciting, even down under… “ (ESC for Rootstime.be) Eric Schuurmans Release: 25/10/19
Album track list: Album line-up: Discography Joe Bonamassa:
|
||||||||
|
||||||||
 (2).jpg)
.jpg)
.jpg)
